Nga Skënder Minxhozi
Nuk ka asnjë dyshim që ndër të gjithë ata që drejtojnë sot opozitën politike në Shqipëri, Ilir Meta ka nuhatjen, pozitën dhe kapacitetet e duhura, që ta kuptojë më mirë se kushdo tjetër gradën e fundit në të cilën ka rënë opozitarizmi zyrtar në këtë vend, pas degies së mandateve parlamentare vitin e shkuar.
Ashtu si shumë të tjerë që kishin parashikuar një zhvlerësim të hatashëm të peshës dhe rolit të opozitës, në rast se ajo do të dilte kolektivisht nga sistemi institucional e politik, edhe Presidenti Meta ka mundur të kuptojë gjatë 15 muajve të fundit, pas djegies së mandateve, derexhenë e rrezikshme në të cilën është katandisur sot kampi i opozitës shqiptare.
Platforma që ai propozoi pak orë më parë, synon pikërisht rikthimin e opozitës në tavolinën e vendimmarrjes, përmes krijimit të një sistemi tryezash politike, që do të paravendosin atë që Parlamenti do të votojë më pas formalisht.
Ilir Meta lëshoi një mesazh të fortë, kryesisht në drejtim të kryetarit të opozitës Lulzim Basha, i cili sipas tij është akomoduar dhe ndjehet mirë me situatën e krijuar, ku Rama i ka praktikisht duart e lira për të bërë çfarë të dojë, kurse opozita vetëm sa hedh shashka në anë të rrugës.
Duke nisur nga mitingu i 2 marsit, kur Meta e vuti veten në podiumin e mitingut anti-qeveritar, ndërkohë që Basha e Berisha u rreshtuan mes protestuesve si spektatorë të thjeshtë, u pa qartë se kryetari i shtetit po kërkon të marrë përsipër një pjesë të barrës që opozita rrugore, nuk po arrin ta mbajë dot. Ndërkohë Basha gjen kauzën e rastësore të rradhës për të ngritur zërin, siç po ndodh me Teatrin, Presidenti është prej muajsh në konflikt konstant me maxhorancën. Tashmë është fare e qartë ku qëndron pika e gravitetit opozitar në Shqipëri dhe cili është kryetari real i panelit.
Platforma aktuale e Ilir Metës është gjithashtu tentativa e fundit publike për të shtyrë drejt krijimit të një sistemi paralel vendimmarrjeje politike të nivelit të lartë, me qëllim zhvlerësimin dhe formalizimin e institucioneve aktuale të shtetit.
Si e tillë, ajo është edhe një lëvizje provokative në drejtim të ndërkombëtarëve dhe institucioneve kryesore të shtetit. Meta e thotë hapur që parlamenti nuk ka më tagrat kushtetues për të votuar, kurse qeveria funksionon në mënyrë ilegale. Më qartë se kaq nuk mund të flitet, por njëherësh është e vështirë të kuptohet sesi Presidenti kërkon të ndërtojë ura komunikimi me këtë palë, pasi e ka anatemuar me fjalët më të rënda.
Presidenti kërkon të fusë duart në mënyrë të hapur në procesin e reformës në drejtësi dhe në negociatat e afërta me Bashkimin Evropian. Pasi e cilësoi, fjala vjen, Zef Mazin si një diplomat që do ta kishte firmosur “menjëherë” si ministër të jashtëm, ai njofton se po kërkon ta heqë këtë ambasador nga detyra e kryenegociatorit, ende pa nisur nga puna.
Ky dyzim është në fakt esenca e platformës së presidentit. Një figure politike që e ka parim egzistencial lojën me disa kuptime dhe me disa porta. Lista e fundit e propozimeve që ai ka bërë publike, e kanë brenda edhe ambiguitetin, edhe qëndrimin e dyzuar, për të thënë njëherësh gjithçka dhe asgjë. Një shembull: megjithëse Juri Kim reagoi direkt pas bërjes publike të listës së në fjalë, presidenti e mohoi që mesazhi i ambasadores t’i jetë drejtuar atij. Meqë ra fjala: duket se mes kryetarit tonë të shtetit dhe ambasadores së re të SHBA po përvijohet një luftë e ftohtë distancë. Paska qenë e thënë që ajo zyrë (e Presidentit), të pjellë historikisht beteja me Rrugën e Elbasanit!
Platforma Meta nuk ofron asgjë të re në meidanin politik. Ajo vetëm kërkon të dublojë, të relativizojë dhe të shfuqizojë institucionet dhe proceset e rëndësishme që ato kanë në duar. Për të ndërtuar një shtet tryezash (nënkupto kulisash), në kurriz të shtetit të institucioneve. Ilir Meta e di se ajo çka bëri një vit më parë PD dhe LSI nuk shbëhet më. Thjesht po mundohet që t’i fusë në tavolinën e vendimmarrjes nga dritarja, ata që në shkurt të vitit të shkuar dolën nga dera. Nëse do ta lejojnë, kuptohet…